augustus 2024/ nr. 4

Over pubers en studeren,
door opa de huiswerkhulp.

In mijn eerste verhaal had ik al aangegeven dat ik me wilde verdiepen in de gedachtegang van een puber alsmede deze klus te klaren moest ik natuurlijk meer weten over de hersenen. Ik kwam, tijdens het lezen, steeds twee onderwerpen tegen die me aanspraken...

Hoe maak ik de puber gelukkig?

En

Gemakkelijk studeren, hoe doe je dat?

Een open brief aan de puber.

Je moet je voorstellen dat je verzorgers en leraren een muur zijn, jij een jong plantje dat tegen deze muur omhoog moet groeien. Tot je tiende zul je niets merken van de kwaliteit van je opvoeders, wat ze je voorschotelen geloof je blindelings. Ik zei, in die tijd, tegen mijn zoon dat ik de koning van Lombardije was💪 en hij geloofde dat ook, totdat hij puber werd en het aan anderen ging vertellen.😜

Je wordt na je tiende jaar officieel een puber en je hersenen beginnen te pruttelen als een koffiezetapparaat. Je voelt je steeds meer volwassen en je bent het vaak niet eens met je verzorgers.

Ik heb natuurlijk wetenschappelijk 😉  onderzocht, dat bij pubers de frontale hersenkwab nog niet volledig is ontwikkeld. Er ontbreekt volgens mij een kwab. Dit is de oorzaak dat je soms te spontaan, te fel, kortom geen beheersing hebt over je gedrag. Je doet alles vanuit je gevoel, hier zal ik later op mijn manier meer over vertellen.

JIJ—JE VERSTAND—JE GEVOEL

In de puberteit is dit een probleem waar volwassenen geen rekening mee houden. Als je de rechterarm mist zullen ze nooit zeggen dat je rechts moet schrijven, maar bij een beetje onbeheerst gedrag gaan ze nooit denken... O ja, ze mist een kwab.

Het gevoel van eigenwaarde wordt versterkt,

door een ander te vernederen.

Toen je klein was, luisterde je met open mond naar hun wijsheid, maar die tijd is voorbij. Je puberteit is voor volwassenen ook moeilijk en zij kennen meestal één uitweg. Je wordt met gestrekte arm en wijzende vinger naar je kamer of stille klas verbannen. Vroeger kreeg ik een pak slaag en moest ik in het kolenhok verblijven. Ze weten niet dat vernedering de ergste vorm van geestelijke marteling is en hebben ze nog nooit gehoord van de frontale hersenkwab? Het antwoord is: natuurlijk niet...

🙋

“Zij zijn groot en ik is klein en das niet eerlijk” zei Calimero.

Calimero was een wijsgeer uit het oude Egypte, denk ik.

In het verleden werd ik ook weleens uit de klas gestuurd, je moest dan op de gang. De meester zei dat ik over mijn zonden moest nadenken, maar ik had meteen andere dingen in de kop. Ik verwisselde de jassen, ik nam een jas van de zesde en bracht die naar de tweede, en zo ging de tijd snel om. Als ik nog tijd had, kon ik ook aan de slag met klompen. Mijn ome Cor deed dit vroeger ook en als het een erfelijke kwestie is, zit het in de familie. Mensen met een normaal verstand zouden dit nooit doen, maar ook hier weer een mooi voorbeeld van een puber met een ontbrekende frontale hersenkwab. Je kunt er niets aan doen, het zit in je kwab. De oplossing: maak een kartonnen (visite) kaartje dat je altijd bij je hebt met de tekst erop. 'Denk om onbeheerst gedrag, frontale hersenkwab nog niet ontwikkeld.' Als ze dat lezen, komen ze zeker tot inkeer.

Maak het in ieder geval kenbaar

of

laat ze dit artikel lezen.

Als je in zo'n situatie terechtkomt, kun je eerst, het kaartje laten zien en heel beleefd zeggen...”sorry...ik mis een hersenkwab” of als dat niet lukt schreeuw je: "verdorie mens, ik mis een Frontale hersenkwab...merk je dat dan niet?". Ik kan je vertellen, veel moeders of vaders hebben er nog nooit van gehoord en ik hoor je moeder al tegen je vader zeggen: "wat is ze intelligent hè, van wie zou ze dat hebben?" En dan begint vader te glunderen...en jouw probleem is opgelost...echt waar.😇

“Waar haalt ze het vandaan”.