Mazurka John Hoekman Delfzijl

Olwiefkenijs 8 mei 2016

Een tijdsbeeld van de voorstelling “olwiefkenijs” mitsgardes de rare ideeën van een gepensioneerde narcistische dorpsdirigent. Deze blog is een vervolg op mijn oude blog
 'het dagboek van een Dorpsdirigent.'

Het is weer zondagmorgen de weken vliegen om, de zon alsook de temperatuur is geweldig. Ik had me het leven vroeger nooit zo voorgesteld dat ik ooit nog eens huisje boompje beestje, rustig achter mijn huisje zit met een kopje thee in de schaduw van de parasol.

En zo mijmer ik voor me heen op de vroege morgen, kopje thee in de hand, doch zie opeens slijtage-gaatjes in de parasol, kijk verder en zie ook slijtage-plekjes in de luifel van de schommelbank, was me nog nooit opgevallen, sta je niet bij stil.
Ik zeg tegen de parasol alsook de schommelbank: ”Jongens we worden oud, niet beter.” Het mijmeren is opeens afgelopen, ik merk de motor begint op gang te komen en daar gaan we weer met van alles en nog wat door het hoofd. De één puzzelt, de ander facebook't en ik fantaseer over allerlei onzinnige dingen. Gestoord zei laatst iemand tegen me, langzamerhand begin ik er zelf in te geloven.

De klarinet-muziek is grotendeels klaar voor mijn nieuwe 'olwiefkenijs' nu nog de beelden, momenteel hou ik van stillevens vooral hou ik ook van stokoude mensen. Oude boeren en arbeiders waar t weer in t gezicht zit net als bij mijn parasol en de luifel van de schommelbank. Arbeiders met kromme ruggen, het zou nog mooier zijn als ze zich in jaren niet hadden gewassen, echte mensen die je van ver al kunt ruiken.

Het zijn juist deze mensen die niet meegesleurd worden met de huidige onzinnige prullaria. We doen er bijna allemaal aan mee Teutje mijn vrouw en ik hebben alles in één keer aangeschaft onder het motto je moet het op den duur toch hebben Iphone, smartlap, neutenbouk en een bluetooth wireless radio maar niks doet het want we hebben geen wifi...en hoe je daar aankomt is vooralsnog een raadsel voor ons.

Ik denk, nog steeds zittend onder mijn parasol, dat ik voortaan samen met mijn oude foto-camera op pad ga. Nee... ik ga niet apart op zoek naar zulke verschijningen, dan kom je ze juist niet tegen, maar ik combineer dat met mijn pony-hoefsmid gedoe, want dieren horen bij dit soort mensen.

Zo was ik gisteren ergens waar ik de mooiste stillevens heb gezien. Vervallen schuurtjes en geloof het of niet een echte mini woonwagenkamp in het Grunneger laand anno 2016. Ik was als jongetje altijd bang voor de mensen in zo'n zigeunerkamp, dus schoorvoetend ging ik op de mensen af, stelde me voor en vroeg al bukkend als een Chinees, of ik wat fotootjes mocht maken. In Finland moet je zoiets niet proberen bv op de markt waar je de echte zigeuners nog tegenkomt in klederdracht. Ze pakken je camera af en als je niet oplet dan krijg je ook nog een pak op je donder. Maar...deze mensen waren vriendelijke kunstenaars en bij het woord kunstenaar zit je altijd goed, ik mocht dus kiekjes nemen als ze zelf maar niet op de foto kwamen vanwege de privacy.

Ik ben ook bezig met een zelfstudie mensenkennis eigenlijk de kennis van en over mijzelf, rare verschijningen doen zich bij me voor waar ik toch graag meer over wil weten.
Ik vraag me af hoe het komt dat je opeens van uit het niets een ingeving krijgt zoiets als...Hé das n leuk idee...een gedicht rolt er soms ook maar zo uit.
Ik moet voortaan wel een notitieboekje meenemen want je bent zo'n gedachte ook zo maar kwijt, zoals het komt zo verdwijnt het ook...Trouwens ik las dat bekende schrijvers allemaal een notitieboekje hebben en als ik nu ook zo'n notitieboekje bij me heb dan voel ik mij ook een beetje een schrijver alsook niet de enige gestoorde. Maar hoe komt het dat je zo maar een idee krijgt, waar komt dat vandaan. Ik heb ook wel eens gehad dat vaag een stem iets tot me zei, geen verhaal maar gewoon een woord, zo van...Pas op!.. je wordt belazerd, nu denkt iedereen aan psychoses...maar dat vind ik toch wel iets te ver gezocht. Oh... Ik moet even stoppen met schrijven want mijn vrouw Teutje komt en vraagt: “ Ben je weer bezig, wat schrijf je toch allemaal” Ze denkt gelijk aan rare dingen die ik verzin want ik heb mijn hart altijd op de tong liggen, schrijf dat dan ook gelijk op, daar kun je moeilijkheden mee krijgen. Ze wil me behoeden voor de mensheid, zo moet je dat eigenlijk zien. Ik bedenk snel even wat en zeg “Nou ja...ik schrijf over olwiefkenijs en zo”..Ze zegt: “Schrijf maar even dat je het grasveldje voor ons huis moet gaan maaien.” “Joh” zeg ik en slaak een diepe zucht, denk aan het woord 'loslaten' het woord kwam ik tegen in één van mijn zelfstudie-boeken... Je moet heel veel dingen kunnen loslaten in dit leven.

Enige uren later...

Het gras is eraf, de eenzame fietser riep nog op gebiedende toon “Mout dat op zundagmörgen,” zonder te weten in welke situatie ik mij bevond.

Zo gaat dat op een dorp , gelukkig was er geen kerkdienst want dan had het gras er nog gestaan, dan had ik beslist niet gemaaid. Af en toe is er nog een gezamenlijke kerkdienst want de opkomst is niet zo best. De gereformeerden en de hervormden die vroeger elk afzonderlijk een pad namen naar de kerk gaan nu hand in hand over hetzelfde pad want anders komt de kerk niet vol...met minder dan dertien kerkgangers gaat de organist ook niet spelen. De domie had nog gezegd of hij dat kon verantwoorden voor God en toen zei de organist “Ik wel domie.”

Mensen geloven nu als ze zin hebben...zo van...oh ik moet ook nog even geloven en pakken dan hun Iphone of smartlap en dan drukken ze op hun God naar keuze.
De goede oude tijd waar mensen met zwarte kousen en een 'kapothoudje' zeg maar zo'n netje voor hun gezicht gezamenlijk arm in arm naar de kerk gingen om geestelijke stof tot zich te nemen, is voorbij. Geluk was toen nog heel gewoon t is allemaal aan het verdwijnen, tenminste in onze regio.

Het is inmiddels avond, ik zit in twijduustern nog even achter mijn huisje, bek af van gedane arbeid en dat nog wel op de zondag. Teutje mijn vrouw ligt in de kamer op de bank te slapen, met zo te zien een voldaan gezicht...van zo dat heb ik toch maar even geflikt, het gras is eraf de afwas gedaan, de auto gewassen en de pony's gevoerd. Ik vraag me af wie heeft nu wat gedaan...

Ik zit nog achter mijn huisje kijk naar de versleten parasol en de luifel van de schommelbank, ik mijmer nog even met een kopje thee en val langzaam in een kniepslaapje opeens hoor ik een stem, de stem van de parasol die tegen de schommelbank zegt "Kijk hem eens de slijtage slaat ook bij hem toe.”

Gegroet

Tammo